Een van de projecten waar ik op het werk mee bezig ben is voor een fabrikant van meststoffen. We proberen te modeleren hoeveel fosfaat er verdwijnt naar 'het milieu' van een boerderij. Omdat veel land hier heuvelachtig is, is een groot deel daarvan afhankelijk van de hydrologie, afwatering en erosie. De bronnen van fosfaat zijn kunstmest en de uitwerpselen van koeien, schapen etc. En de belangrijkste transport mechanisme is water, dus regen. De hoeveelheid beschikbare fosfaat die weg kan spoelen is afhankelijk van de tijd sinds bemesting (met kunstmest of van natuurlijke aard). Al met al dus een ingewikkeld model met zowel ruimtelijke afhankelijkheden (de topografie) als de tijd tussen depositie en neerslag.
Een onderdeel van het project is om het model te calibreren met meetgegevens uit het veld. Afgelopen woensdag ben ik met mijn collega's meegegaan het veld in om te kijken hoe de meetopstelling er uit ziet, en hoe het landschap er in werkelijkheid uit ziet. (tot nu toe had ik het alleen in digitale vorm gezien). Het testgebied is net voorbij Wai-O-Tapu, een van de thermale parken bij Rotorua. Dus om 6 uur 's ochtends vertrekken uit Hamilton om een beetje op tijd in het veld te zijn.
Hier zie je de waterkering waar we meten hoeveel water er uit het gebied komt als het regent.
En dit is de meetapparatuur, allemaal van energie voorzien door een zonnepaneel. Een regenmeter, en de flessen die je ziet liggen vangen het water op dat over de waterkering komt, zodat er in het laboratorium gemeten kan worden hoeveel fosfaat er in het water zit. In de witte kast zitten een datalogger en een een gsm modem dat sms-jes verstuurt als er neerslag valt in het gebied. (foto's van collega Marc Dresser)
Het is leuk om in het echt te zien waar de gegevens vandaan komen waarmee we aan het programmeren zijn. En het was een mooie zonnige dag, dus dan is het ook lekker om buiten te zijn :-)
